Νατάσα Δανιήλ
Φιλόλογος, Καρδίτσα
Γεννήθηκα στην Καρδίτσα στις 25/7/79. Από τα 18 ως τα 23 μου έζησα στη Θεσ/κη, όπου σπούδασα Ιστορία και αρχαιολογία στο Α.Π.Θ. Στη συνέχεια έκανα μεταπτυχιακό στο ΕΑΠ (Σπουδές στην Εκπαίδευση). Από το 2003 ζω και εργάζομαι στην Καρδίτσα ως φιλόλογος. Έχω μια κόρη κι έναν γιο.
Ενδιαφέροντα: Ζωγραφική, συγγραφή.
Αγαπημένη Μουσική: Μαχαιρίτσας, Πυξ Λαξ, Scorpions κ.ά.
Αγαπημένα Βιβλία: Ο θεός των μικρών πραγμάτων, 100 χρόνια μοναξιά κ.ά.
Αγαπημένες Ταινίες: Οι γέφυρες του Μάντισον, Amelie, the shape of water
Aγαπημένες Σειρές: Game of thrones, friends κ.ά.
Aγαπημένη Φράση: Αυτό που κάνει την έρημο όμορφη είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι (μικρός πρίγκιπας).
Καραντίνα και συνειρμοί από μέλι
Και ναι! Ήρθε το καλοκαίρι και μαζί με αυτό και οι καύσωνες. Και δεν υπάρχει καλύτερο μέρος να τους περάσεις από τον θεσσαλικό κάμπο και ιδίως την Καρδίτσα ή αλλιώς «γούρνα»… Και -αν αυτό δε σου αρκεί- πάρε και μια ωραιότατη επαναλοίμωξη covid που δεν ξέρεις από πού σου ήρθε… Μη γκρινιάζεις και σιγά μην κλάψεις! Η…
Φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους...
Φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους... Όταν τα σπίτια ήταν φυλακή και οι τοίχοι κόμπος που τα έπνιγε... Όταν -ακόμα κι αν γελούσαν και τραγούδαγαν- νιώθανε φόβο κι αγωνία, Για όσα βλέπαν... Για όσα νιώθαν... Ή από ένστικτο... Νιώθαν απλά... «κάτι δεν πήγαινε καλά»... Όσο μπορούσαν να το αντιληφθούν, Γιατί ήταν…
Ο μόνος κανόνας είναι πως «δεν υπάρχει κανόνας χωρίς εξαίρεση»
Κανόνας: Δεν γελάμε μέσα στην τάξη.Εξαίρεση: Όταν σου απαγορεύουν να γελάσεις, θες να γελάσεις περισσότερο.Το νευρικό γέλιο σε πιάνει μόνο όταν βρίσκεσαι σε χώρο που δε μπορείς να γελάσεις κι αυτό για κάποιο λόγο σε κάνει να θες να «σκάσεις από τα γέλια». Το πιο αξέχαστο νευρικό γέλιο της ζωής μου: η κυρία της…
Μουρόχαυλες επαναστάτριες...
Από πολύ μικρή πίστευα ότι τα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει» είναι κάτι σα νόμος. «Πρέπει να πιεις όλο το γάλα σου» και το έπινα φτάνοντας στα όρια του εμετού. «Πρέπει να διαβάζεις» αργότερα και ευτυχώς αυτό μου άρεσε και το έκανα. «Δεν πρέπει να μαλώνεις με τον αδερφό και την αδερφή σου». Αυτό δεν το τηρούσα πάντα,…
Οι αναμνήσεις των συναισθημάτων μου...
Η μνήμη είναι σαν μία λίμνη αναμνήσεων. Άλλες τις ψαρεύουμε -όταν θέλουμε- άλλες βγαίνουν στην επιφάνεια από μόνες τους με κάποια αφορμή και κάποιες άλλες είναι πάντα στην επιφάνεια σα φυσαλίδες που δε σπάνε ποτέ. Τέτοιες φυσαλίδες είναι οι αναμνήσεις συναισθημάτων μου. Αναμνήσεις που δεν εστιάζουν στα πρόσωπα, στα…
Το «φρικιό» που κρύβουμε μέσα μας...
Τελικά όλοι είμαστε «φρικιά» κι όποιος πει ότι είναι «φυσιολογικός» κάτι θα του έχει διαφύγει ή είναι φρικιό και νομίζει ότι δεν είναι... Είμαστε όλοι ξεχωριστοί με έναν μοναδικό τρόπο και γι’ αυτό με κανέναν δε μπορούμε «να τα βρούμε» 100% ή έστω 90... Ούτε καν με τη μάνα και τον πατέρα μας... Ούτε καν με τον αδερφό…
Covid-19: Κλείνω τα μάτια...
Δε θέλω να ωραιοποιήσω την καραντίνα, γιατί κάποιοι υποφέρουν και άνθρωποι πεθαίνουν. Για μένα όμως όλο αυτό το διάστημα υπήρξε μια ευκαιρία για εσωτερική και «εξωτερική» αναζήτηση. Πρώτα αντιλήφθηκα πόσο ρόλο παίζει ο διαφορετικός τρόπος που το αντιμετώπισε η κάθε χώρα. Κάποια ήθελε να εφαρμόσει την «ανοσία της…
Covid-19: Μην κλείνεις τα μάτια...
Όταν ήμασταν παιδιά και πηγαίναμε με τους γονείς μου στο χωριό της μαμάς μου, μετρούσαμε τις φωλιές των πουλιών στα δέντρα. Άλλοτε τα αυτοκίνητα, άλλοτε τις πινακίδες. Ουρλιάζαμε: «Τρία, τέσσερα, εφτά…». Φτάναμε σε αριθμούς κοντά στο εκατό ή το ξεπερνούσαμε. Αυτό θυμήθηκα χθες το απόγευμα. Όντας όλη μέρα κλεισμένοι…
Ευχαριστώ τους μαθητές και τους καθηγητές μου...
Μια μέρα έπεσε στα χέρια μου το «Γαϊτανάκι» της Ζωρζ Σαρή. Δεν ήξερα καν ότι ήταν γραμμένο από εκείνη. Θυμόμουν μόνο ότι παλιά είχαμε κάνει στο σχολείο το τραγουδάκι «Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια...». Το διάβασα μονοκοπανιά. Μιλούσε για τον κυρ-Νικόλα που φτάνοντας σε μεγάλη ηλικία συνειδητοποίησε ότι…
Ο τρόμος των παραμυθιών: Ζήσαν αυτοί καλά;
Ξεχάστε το ευτυχισμένο τέλος! Η αρχική ιστορία απέχει πολύ από αυτό! Ακόμη έχω μια δυσάρεστη αίσθηση από την παιδική μου ηλικία για κάποια παραμύθια... Καταρχήν, με κατέθλιβε το παραμύθι «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» (του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν) που μια μικρή παρακολουθεί στο κρύο χαρούμενες οικογένειες στα σπίτια τους…
Βγήκαν οι βαθμοί… όλα τελείωσαν ή όλα τώρα αρχίζουν;
Πέρασαν 22 ολόκληρα χρόνια κι ακόμα με πιάνει ανατριχίλα όταν βγαίνουν οι βαθμοί. Το 1997 μια φωνή σε ένα ακουστικό τηλεφώνου μου ανακοίνωνε τις βαθμολογίες μου στις Πανελλήνιες. Μια φωνή που έμοιαζε να έρχεται από το υπερπέραν και μου φαινόταν σα να επιβραδύνεται και να γίνεται πιο μπάσα… σαν ένας δίσκος σε παλιό πικ…
Η άγνοιά μου για το «εκκρεμές» του Φουκώ!
Το «εκκρεμές» ήξερα τι είναι. Μας το είχε δείξει ο φυσικός στο σχολείο. Δε ντρέπομαι όμως να παραδεχθώ ότι μέχρι πρόσφατα δεν ήξερα τι είναι «το εκκρεμές του Φουκώ»… Και όχι μόνο αυτό… Πίστευα επί 18 ολόκληρα χρόνια ότι ο Φουκώ είναι συγγραφέας και ότι το «Εκκρεμές» είναι λογοτεχνικό έργο του. Όλα ξεκίνησαν το 1997,…
Πασχαλινές αναμνήσεις στην Καρδίτσα
Το Πάσχα πήγα με τις μικρές ανιψιές μου και το σκυλί μας βόλτα στη γειτονιά. Ένας γείτονας τις ζήτησε να τραγουδήσουν τα κάλαντα του Λαζάρου, αλλά του εξήγησα ότι ζουν στην Αθήνα και δεν τα ξέρουν. Ήθελε να τις δώσει φραγκοκοτίσια αβγά, όπως έδινε σε μας κάποτε. Λίγες μέρες πριν είχα φτιάξει το καλαθάκι της κόρης μου…
Ο περιεργο-μαγνήτης μου και η υπερφόρτωση εγκεφάλου!
Τα περίεργα γεγονότα είναι στην καθημερινότητα όλων ή κάποιοι έχουμε πάνω μας έναν περιεργο-μαγνήτη, που τραβάει περίεργα άτομα και περίεργες καταστάσεις; Ή μήπως και τα δύο; Αν αυτός ο μαγνήτης υπάρχει, εγώ τον έχω 100%. Για πρώτη φορά μου έτυχε όταν ήμουν στην Αθήνα και δούλευα με stage στους Ολυμπιακούς Αγώνες.…
Βιβλίο vs “youtube” και “Power of Love”
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ξυπνώντας την ημέρα της γιορτής μου ήταν οι γιορτές που κάναμε στο σπίτι όταν ήμουν παιδί. Θυμήθηκα το τότε. Το σπίτι γέμιζε κόσμο, έτρωγα άπειρα κεφτεδάκια και σοκολατάκια και το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί με έτσουζαν τα μάτια από τον καπνό. Οι φίλες της μαμάς μου (δασκάλες,…
Ομόηχα: «διάλειμμα» vs «διάλυμα», «φύλο» vs «φύλλο»
Συχνά τα «ομώνυμα» ή «ομόηχα» τα γράφουμε με λανθασμένο τρόπο, γιατί, αν και ακούγονται το ίδιο, έχουν διαφορετική ορθογραφία και σημασία. Το πιο συχνό λάθος παρατηρείται στις λέξεις «διάλειμμα» και «διάλυμα», η πρώτη εκ των οποίων βγαίνει από το ρήμα «διαλείπω» και η δεύτερη από το «διαλύω». Το «διάλειμμα» λοιπόν…
Η ανοχή του διαφορετικού καθαρίσματος της μπανάνας!
Μια μέρα ο 13χρονος ανιψιός μου Βασίλης μου είπε (σχεδόν συγκλονισμένος) ότι τόσα χρόνια καθάριζε με λάθος τρόπο την μπανάνα. - Πώς δηλαδή; Ρώτησα εγώ. - Από το κοτσάνι! - Από το κοτσάνι; απόρησα. Εγώ την καθαρίζω από την κάτω μεριά. - Πώς δηλαδή; - Πατάω στην κορυφή και ανοίγει. - Σοβαρά; Αυτό είναι το σωστό. Εγώ…
Για τη μαμά μου…
Στα ένατα γενέθλια της κόρης μου ξύπνησα με κλάματα, γιατί σε αισθανόμουν εδώ όσο ποτέ. Με πλημμύρισαν αναμνήσεις... Θυμήθηκα μια αίσθηση που είχα παιδί (και που έχει εξαφανιστεί από χρόνια, δυστυχώς)... Μια αίσθηση σιγουριάς που είχα όταν ήμουν περίπου στην ηλικία της κόρης μου ότι τίποτα κακό δε θα συμβεί σε εμάς…
Όχι άλλο ημιμόνιμο!
Πόσο ωραία μπορεί να είναι η μέρα σου, όταν σε ξυπνάει το «μπιπ» από το μέιλ και το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι η φράση: «Έκανες πανάδα»; Πλησιάζει το καλοκαίρι, χάσε κιλά, αγόρασε αντιηλιακά. Τελειώνει το καλοκαίρι, έκανες πανάδες, βάλε αλοιφές…Δε θα πάρω, ευχαριστώ. Ακόμη χειρότερο ένα δεύτερο μπιπ, μήνυμα από…
Παιχνίδια της μνήμης…
Πριν μερικά χρόνια που η κόρη μου πήγαινε στον παιδικό σταθμό, μας είχε τρελάνει με το τραγούδι «Μια ψείρα εδώ, μια ψείρα εκεί, μια ψείρα παραπέρα, μου κάναν το κεφάλι μου τρύπιο σαν κουνουπιέρα, ρου λα λα ρου λα λα, έχω δυο καρούμπαλα, το ένα εδώ το άλλο εκεί, το άλλο στην Αμερική». Είχα εντυπωσιαστεί... «Μα ποιος το…
Καραντίνα και συνειρμοί από μέλι
Και ναι! Ήρθε το καλοκαίρι και μαζί με αυτό και οι καύσωνες. Και δεν υπάρχει καλύτερο μέρος να τους περάσεις από τον θεσσαλικό κάμπο και ιδίως την Καρδίτσα ή αλλιώς «γούρνα»… Και -αν αυτό δε σου αρκεί- πάρε και μια ωραιότατη επαναλοίμωξη covid που δεν ξέρεις από πού σου ήρθε… Μη γκρινιάζεις και σιγά μην κλάψεις! Η…
Φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους...
Φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους... Όταν τα σπίτια ήταν φυλακή και οι τοίχοι κόμπος που τα έπνιγε... Όταν -ακόμα κι αν γελούσαν και τραγούδαγαν- νιώθανε φόβο κι αγωνία, Για όσα βλέπαν... Για όσα νιώθαν... Ή από ένστικτο... Νιώθαν απλά... «κάτι δεν πήγαινε καλά»... Όσο μπορούσαν να το αντιληφθούν, Γιατί ήταν…
Ο μόνος κανόνας είναι πως «δεν υπάρχει κανόνας χωρίς εξαίρεση»
Κανόνας: Δεν γελάμε μέσα στην τάξη.Εξαίρεση: Όταν σου απαγορεύουν να γελάσεις, θες να γελάσεις περισσότερο.Το νευρικό γέλιο σε πιάνει μόνο όταν βρίσκεσαι σε χώρο που δε μπορείς να γελάσεις κι αυτό για κάποιο λόγο σε κάνει να θες να «σκάσεις από τα γέλια». Το πιο αξέχαστο νευρικό γέλιο της ζωής μου: η κυρία της…
Μουρόχαυλες επαναστάτριες...
Από πολύ μικρή πίστευα ότι τα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει» είναι κάτι σα νόμος. «Πρέπει να πιεις όλο το γάλα σου» και το έπινα φτάνοντας στα όρια του εμετού. «Πρέπει να διαβάζεις» αργότερα και ευτυχώς αυτό μου άρεσε και το έκανα. «Δεν πρέπει να μαλώνεις με τον αδερφό και την αδερφή σου». Αυτό δεν το τηρούσα πάντα,…
Οι αναμνήσεις των συναισθημάτων μου...
Η μνήμη είναι σαν μία λίμνη αναμνήσεων. Άλλες τις ψαρεύουμε -όταν θέλουμε- άλλες βγαίνουν στην επιφάνεια από μόνες τους με κάποια αφορμή και κάποιες άλλες είναι πάντα στην επιφάνεια σα φυσαλίδες που δε σπάνε ποτέ. Τέτοιες φυσαλίδες είναι οι αναμνήσεις συναισθημάτων μου. Αναμνήσεις που δεν εστιάζουν στα πρόσωπα, στα…
Το «φρικιό» που κρύβουμε μέσα μας...
Τελικά όλοι είμαστε «φρικιά» κι όποιος πει ότι είναι «φυσιολογικός» κάτι θα του έχει διαφύγει ή είναι φρικιό και νομίζει ότι δεν είναι... Είμαστε όλοι ξεχωριστοί με έναν μοναδικό τρόπο και γι’ αυτό με κανέναν δε μπορούμε «να τα βρούμε» 100% ή έστω 90... Ούτε καν με τη μάνα και τον πατέρα μας... Ούτε καν με τον αδερφό…
Covid-19: Κλείνω τα μάτια...
Δε θέλω να ωραιοποιήσω την καραντίνα, γιατί κάποιοι υποφέρουν και άνθρωποι πεθαίνουν. Για μένα όμως όλο αυτό το διάστημα υπήρξε μια ευκαιρία για εσωτερική και «εξωτερική» αναζήτηση. Πρώτα αντιλήφθηκα πόσο ρόλο παίζει ο διαφορετικός τρόπος που το αντιμετώπισε η κάθε χώρα. Κάποια ήθελε να εφαρμόσει την «ανοσία της…
Covid-19: Μην κλείνεις τα μάτια...
Όταν ήμασταν παιδιά και πηγαίναμε με τους γονείς μου στο χωριό της μαμάς μου, μετρούσαμε τις φωλιές των πουλιών στα δέντρα. Άλλοτε τα αυτοκίνητα, άλλοτε τις πινακίδες. Ουρλιάζαμε: «Τρία, τέσσερα, εφτά…». Φτάναμε σε αριθμούς κοντά στο εκατό ή το ξεπερνούσαμε. Αυτό θυμήθηκα χθες το απόγευμα. Όντας όλη μέρα κλεισμένοι…
Ευχαριστώ τους μαθητές και τους καθηγητές μου...
Μια μέρα έπεσε στα χέρια μου το «Γαϊτανάκι» της Ζωρζ Σαρή. Δεν ήξερα καν ότι ήταν γραμμένο από εκείνη. Θυμόμουν μόνο ότι παλιά είχαμε κάνει στο σχολείο το τραγουδάκι «Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια...». Το διάβασα μονοκοπανιά. Μιλούσε για τον κυρ-Νικόλα που φτάνοντας σε μεγάλη ηλικία συνειδητοποίησε ότι…
Ο τρόμος των παραμυθιών: Ζήσαν αυτοί καλά;
Ξεχάστε το ευτυχισμένο τέλος! Η αρχική ιστορία απέχει πολύ από αυτό! Ακόμη έχω μια δυσάρεστη αίσθηση από την παιδική μου ηλικία για κάποια παραμύθια... Καταρχήν, με κατέθλιβε το παραμύθι «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» (του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν) που μια μικρή παρακολουθεί στο κρύο χαρούμενες οικογένειες στα σπίτια τους…
Βγήκαν οι βαθμοί… όλα τελείωσαν ή όλα τώρα αρχίζουν;
Πέρασαν 22 ολόκληρα χρόνια κι ακόμα με πιάνει ανατριχίλα όταν βγαίνουν οι βαθμοί. Το 1997 μια φωνή σε ένα ακουστικό τηλεφώνου μου ανακοίνωνε τις βαθμολογίες μου στις Πανελλήνιες. Μια φωνή που έμοιαζε να έρχεται από το υπερπέραν και μου φαινόταν σα να επιβραδύνεται και να γίνεται πιο μπάσα… σαν ένας δίσκος σε παλιό πικ…
Η άγνοιά μου για το «εκκρεμές» του Φουκώ!
Το «εκκρεμές» ήξερα τι είναι. Μας το είχε δείξει ο φυσικός στο σχολείο. Δε ντρέπομαι όμως να παραδεχθώ ότι μέχρι πρόσφατα δεν ήξερα τι είναι «το εκκρεμές του Φουκώ»… Και όχι μόνο αυτό… Πίστευα επί 18 ολόκληρα χρόνια ότι ο Φουκώ είναι συγγραφέας και ότι το «Εκκρεμές» είναι λογοτεχνικό έργο του. Όλα ξεκίνησαν το 1997,…
Πασχαλινές αναμνήσεις στην Καρδίτσα
Το Πάσχα πήγα με τις μικρές ανιψιές μου και το σκυλί μας βόλτα στη γειτονιά. Ένας γείτονας τις ζήτησε να τραγουδήσουν τα κάλαντα του Λαζάρου, αλλά του εξήγησα ότι ζουν στην Αθήνα και δεν τα ξέρουν. Ήθελε να τις δώσει φραγκοκοτίσια αβγά, όπως έδινε σε μας κάποτε. Λίγες μέρες πριν είχα φτιάξει το καλαθάκι της κόρης μου…
Ο περιεργο-μαγνήτης μου και η υπερφόρτωση εγκεφάλου!
Τα περίεργα γεγονότα είναι στην καθημερινότητα όλων ή κάποιοι έχουμε πάνω μας έναν περιεργο-μαγνήτη, που τραβάει περίεργα άτομα και περίεργες καταστάσεις; Ή μήπως και τα δύο; Αν αυτός ο μαγνήτης υπάρχει, εγώ τον έχω 100%. Για πρώτη φορά μου έτυχε όταν ήμουν στην Αθήνα και δούλευα με stage στους Ολυμπιακούς Αγώνες.…
Βιβλίο vs “youtube” και “Power of Love”
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ξυπνώντας την ημέρα της γιορτής μου ήταν οι γιορτές που κάναμε στο σπίτι όταν ήμουν παιδί. Θυμήθηκα το τότε. Το σπίτι γέμιζε κόσμο, έτρωγα άπειρα κεφτεδάκια και σοκολατάκια και το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί με έτσουζαν τα μάτια από τον καπνό. Οι φίλες της μαμάς μου (δασκάλες,…
Ομόηχα: «διάλειμμα» vs «διάλυμα», «φύλο» vs «φύλλο»
Συχνά τα «ομώνυμα» ή «ομόηχα» τα γράφουμε με λανθασμένο τρόπο, γιατί, αν και ακούγονται το ίδιο, έχουν διαφορετική ορθογραφία και σημασία. Το πιο συχνό λάθος παρατηρείται στις λέξεις «διάλειμμα» και «διάλυμα», η πρώτη εκ των οποίων βγαίνει από το ρήμα «διαλείπω» και η δεύτερη από το «διαλύω». Το «διάλειμμα» λοιπόν…
Η ανοχή του διαφορετικού καθαρίσματος της μπανάνας!
Μια μέρα ο 13χρονος ανιψιός μου Βασίλης μου είπε (σχεδόν συγκλονισμένος) ότι τόσα χρόνια καθάριζε με λάθος τρόπο την μπανάνα. - Πώς δηλαδή; Ρώτησα εγώ. - Από το κοτσάνι! - Από το κοτσάνι; απόρησα. Εγώ την καθαρίζω από την κάτω μεριά. - Πώς δηλαδή; - Πατάω στην κορυφή και ανοίγει. - Σοβαρά; Αυτό είναι το σωστό. Εγώ…
Για τη μαμά μου…
Στα ένατα γενέθλια της κόρης μου ξύπνησα με κλάματα, γιατί σε αισθανόμουν εδώ όσο ποτέ. Με πλημμύρισαν αναμνήσεις... Θυμήθηκα μια αίσθηση που είχα παιδί (και που έχει εξαφανιστεί από χρόνια, δυστυχώς)... Μια αίσθηση σιγουριάς που είχα όταν ήμουν περίπου στην ηλικία της κόρης μου ότι τίποτα κακό δε θα συμβεί σε εμάς…
Όχι άλλο ημιμόνιμο!
Πόσο ωραία μπορεί να είναι η μέρα σου, όταν σε ξυπνάει το «μπιπ» από το μέιλ και το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι η φράση: «Έκανες πανάδα»; Πλησιάζει το καλοκαίρι, χάσε κιλά, αγόρασε αντιηλιακά. Τελειώνει το καλοκαίρι, έκανες πανάδες, βάλε αλοιφές…Δε θα πάρω, ευχαριστώ. Ακόμη χειρότερο ένα δεύτερο μπιπ, μήνυμα από…
Παιχνίδια της μνήμης…
Πριν μερικά χρόνια που η κόρη μου πήγαινε στον παιδικό σταθμό, μας είχε τρελάνει με το τραγούδι «Μια ψείρα εδώ, μια ψείρα εκεί, μια ψείρα παραπέρα, μου κάναν το κεφάλι μου τρύπιο σαν κουνουπιέρα, ρου λα λα ρου λα λα, έχω δυο καρούμπαλα, το ένα εδώ το άλλο εκεί, το άλλο στην Αμερική». Είχα εντυπωσιαστεί... «Μα ποιος το…
Πρόσφατα Δημοφιλή
Ισότητα a la carte;
Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως ένα ομόφυλο ζευγάρι είναι πολλά παραπάνω από μια…
Disclosure, μία ταινία μπροστά για την εποχή της
Η ταινία Disclosure (Αποκαλύψεις) από το όχι και τόσο μακρινό 1994, έρχεται στο σήμερα…
Ομόνοια, η χειρότερη περιοχή της Αθήνας
Περπατώντας την Ομόνοια, ειδικότερα μία πιο περασμένη ώρα, έρχεσαι αντιμέτωπος με το…
Νέα Φιλαδέλφεια, ένας δήμος που αξίζει να αγαπάς!
Ο δήμος Νέας Φιλαδέλφειας ανήκει σε μία από τις περιοχές που περιλαμβάνονται στον…
Τρεις αξιοσημείωτοι οδοί της Νέας Σμύρνης
Η Νέα Σμύρνη, αυτή η περιοχή που αποτέλεσε αρχικά έναν τόπο προσέλευσης προσφύγων,…
Τελευταία Θέματα
Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης: Μια διαχρονική μορφή της χριστιανικής πίστης
Το πράο βλέμμα του Άγιου Φραγκίσκου της Ασίζης αγκαλιάζει ολόκληρη την πλάση. Ο…
Η σημασία της επιλογής στην υγεία
Όταν το 2013 η Angelina Jolie έκανε προληπτική μαστεκτομή και αναπλαστική, θυμάμαι τον…
«Ο Εξολοθρευτής», μια κλασική ταινία επιστημονικής φαντασίας
Αν κάτι φοβίζει τους ανθρώπους έντονα σήμερα, είναι το πού θα οδηγήσει αυτή η ανεξέλεγκτη…
The Americans: Μια φωτογραφική σειρά του Robert Frank που στοιχειώνει ακόμη τις ΗΠΑ
Ο Robert Frank (1924-2019) ήταν ένας εκ των πιο σημαντικών φωτογράφων του 20ού αιώνα, που…
Μαυροπετρίτες
Περιπλανήθηκα αρκετά εκείνο τον Αύγουστο, μα στο μυαλό μου είχα φυλαγμένο σα θησαυρό το…
